Мой крытык каханы! Хацелася-б мне
Пагутарыць проста і шчыра,
Хацелася-б выказаць тое, што мкне
Ад думак, сябруючых зь лірай.
Зьдзівіліся Вы, што бязвусы юнак
Пэгаса пакрыўдзіў, палаяў,
Ягоныя крыльлі забраў... і – дзівак,
З ракой няжывой размаўляе!
Дзе ўгледзіў ен горы? І кручы стрэў дзе?
Тут роўнядзь, а ен – перашкоды...
Няўжо і запраўды ў юнацтве людзей
Бывае шмат гэткіх заўседы?
Няпраўда! Мне чэрствае сэрца – гара,
Душа спарахнелая – круча,
Я собскай асадкай, жыгалам пяра
Ім боль учыняцьму пякучы.
Ці ведама Вам, што паэты рука
З радкоў вытыкае узоры?
Са мной размаўляе ня толькі рака,
Ня толькі сьпяваюць мне зоры.
Мяне разумее на'т камень сівы,
А я – ўсе ягоныя казкі;
Лятаюць у госьці ка мне журавы,
Мне міла ўсьміхаюцца краскі.
Багатае Крыўі матуля-зямля
Мяне, чым змагла, надарыла:
Дала мне і голас і ўзьлёт салаўя,
Дала мне Пэгасавы крылы.
Я зь імі асілю завей сьнегавы
І буду днём весьнім сустрэты,
Бо я – гэта я, а ня слуп верставы,
Я вольны Пэгас, я – паэта!
17.XII.1943.
|
|
